massa’s gras

i.m. Menno Wigman

Je gebaarde die lucht, dat licht daar is iets mee
Zoals niemand dat ooit wist te zeggen
Je duidde precies en genadig, prachtig, alles

Kreeg van jou een patina
van bovennatuurlijke glans
Immens gevoel, enorme vormen

Kleine schitteringen op nat wuivend gras
wanneer ergens iets oplicht en waar
gaat de observatie en het kennen te boven

dat het te kort is, te toevallig
begrijpt degene die met getuite lippen keek
Niemand lacht nu niets weet even

De sprakeloosheid der dingen te doen
herleven, je bent gestokt in je polsslag
Er rest een roerloze ontreddering