De grootsheid van het kleine
In augustus verscheen een nieuw boek van Seth Godin (hoogstpersoonlijk): Small is the new big. Het boek is een compilatie van de rotjes en duizendklappers die de laatste zes, zeven jaar o.a. op zijn weblog zijn verschenen. Essays, bekende riedeltjes, overpeinzingen en merkwaardige anekdotes ter inpiratie, ter overdenking van wat je al weet (want marketeers weten altijd alles al, maar jij weet eigenlijk meer en waarom begrijpen ze dat nou niet).
Een constante in zijn publicaties is wel de menselijke maat, het hoogstpersoonlijke. Als voorbeeld geeft hij op zijn weblog, onder de titel “look me in the eye” een verhaal van spinazie die hij koopt van degene die het geproduceerd heeft. Dat zorgt voor een fundamenteel andere transactie. Heel anders dan de transactie in de grote supermarkt, waar je spullen koopt die fabrieksmatig geproduceerd zijn, fundamenteel anoniem dus.
Gevolg van zulke anonieme transacties is dat er minder verantwoordelijkheidsgevoel lijkt te zijn. Of zoals Seth Godin zegt: kleine organisaties hebben het voorrecht hun klanten in de ogen te kunnen kijken. En dan kan je zo’n persoon niet bedonderen. En daarbij betekent klein niet het aantal, maar de attitude.
Nadat ik een jaar bij mijn vorige werkgever te horen kreeg “Olifanten dansen met olifanten”, moest ik constateren dat ik voor zo’n omvangrijke dans niet in de wieg gelegd ben. Ik voelde me als een te vol geblazen ballon (zelf geblazen) die uiteindelijk in een dwarrelende vlucht weer leegliep. Dat luchtte op. Toch was daar een cultuur van persoonlijk contact in plaats van e-mails en memo’s. Om daaraan mee te kunnen doen moet iedereen zich welkom en vertrouwd voelen. Moeten er geen dubbele agenda’s zijn of een politiek van ongedeelde verantwoordelijkheden.
En nu ben ik geland bij Tinker Imagineers. Een bedrijf van bescheiden omvang maar met grote, genereuze gebaren. Een bedrijf waar iedereen tegelijk enthousiast kan zijn om een kleinigheid als een nieuwe wapperende vlag aan de gevel. Een bedrijf waar iedereen elkaar en de opdrachtgevers recht in de ogen kijkt. Een bedrijf dat inmiddels vijftien (15!) jaar bestaat. En ik ben nu al uitgenodigd om de komende vijftien jaar mee te doen. Niet per e-mail, maar met een arm om mijn schouder.
